“Δεν θα φιλιόμαστε πια στην κορυφή της σκάλας, όμως η καρδιά θα είναι εκεί”: το 74ο Φεστιβάλ των Καννών, που θα πραγματοποιηθεί από τις 6 έως τις 17 Ιουλίου, θέλει να γυρίσει σελίδα μετά την πανδημία με μια επιλογή που συγκεντρώνει σίγουρες αξίες όπως ο Νάνι Μορέτι, ο Ζακ Οντιάρ ή ο Απιτσατπόνγκ Βεερασεθάκουλ.
Δύο χρόνια μετά την απονομή του Χρυσού Φοίνικα στα “Παράσιτα” του Νοτιοκορεάτη Μπονγκ Τζουν-χο, ένα χρόνο μετά την ακύρωση της διοργάνωσης λόγω της πανδημίας, η επιτροπή είδε περισσότερες από 2.000 ταινίες και κράτησε περίπου 60.
Μπορεί ο κινηματογράφος “να έχει πάρει το αποτύπωμα αυτής της ιδιαίτερης στιγμής”, που είναι η υγειονομική κρίση, αντανακλώντας “την ιδέα τού να τα χάσεις όλα και να φύγεις, να πας αλλού”, όμως η επιλογή ταινιών των Καννών δεν περιορίζεται εκεί”, υπογράμμισε ο πρόεδρος του φεστιβάλ Τιερί Φρεμό: το μεγαλύτερο κινηματογραφικό φεστιβάλ στον κόσμο θα είναι πλούσιο σε ντοκιμαντέρ, ταινίες “που στέλνουν σήμα κινδύνου” ή “για το θέμα της ταυτότητας, γι’ αυτό που είμαστε και γι’ αυτό που γίνεται ο κόσμος”.
Στον Γουές Άντερσον (“The French Dispatch”), τον Πολ Βερχόφεν (“Benedetta”) και τον Λεός Καράξ (“Annette”), η παρουσία των οποίων ήταν γνωστή, προστίθενται 21 σκηνοθέτες στο επίσημο τμήμα του φεστιβάλ, μεταξύ των οποίων παλιοί γνώριμοι του φεστιβάλ που έχουν τιμηθεί με τον Χρυσό Φοίνικα, όπως ο Νάνι Μορέτι με το “Tre Piani” που ήταν ήδη έτοιμο πέρυσι, ο Ζακ Οντιάρ με το “Les Olympiades” ή ο Απιτσατόνγκ Βεερασεθάκουλ με την πρώτη ταινία του στα αγγλικά εκτός Ταϊλάνδης (“Memoria”) με την Τίντα Σουίντον και τη Ζαν Μπαλιμπάρ.
Τρεις Αμερικανοί συμμετέχουν στο επίσημο τμήμα, μεταξύ των οποίων ο Σον Πεν, που επιστρέφει στις Κάννες με το “Flag Day”, μετά την πολύ ψυχρή υποδοχή του “The Last Face” το 2016. Εκτός συναγωνισμού, ο Τομ Μακάρθι (που είχε πάρει το Όσκαρ για το “Spotlight” — ελλ. τίτλος “Όλα στο φως”) θα παρουσιάσει το “Stillwater’, με τους Ματ Ντέιμον, Καμίγ Κοτέν.
Πολυπληθής θα είναι η παρουσία των Γάλλων. Στο διαγωνιστικό τμήμα κατ΄αρχάς όπου τρεις από τις τέσσερις γυναίκες που επιλέχθηκαν είναι Γαλλίδες: η Μία Χάνσεν-Λόβε (“Bergman Island”), η Ζουλιά Ντουκουρνό (“Titane”) και η Κατρίν Κορσινί (“La Fracture”) για μια ταινία που “συνοψίζει τα δύο χρόνια που περάσαμε, για την επιδημία και τα κοινωνικά θέματα”, εξήγησε ο Φρενό.
Γενικότερα, μετά την κρίση οι πολλές ταινίες που επιλέχθηκαν “έχουν τον πυρετό, μια δύναμη μάχης” εκτίμησε.
Η επιλογή θέλει να είναι ανοικτή στις χώρες του νότου, από το Μπανγκλαντές μέχρι την Αϊτή, “για να καταθέσει για τη ζωτικότητά τους, τη δύναμή τους και την ομορφιά τους”.
Οι διοργανωτές ελπίζουν πως ο Ρώσος κινηματογραφιστής Κιρίλ Σερεμπρένικοφ, “απαγορευμένος στην ίδια του τη χώρα”, που συμμετέχει στο διαγωνιστικό τμήμα θα λάβει άδεια να ταξιδέψει για να παρουσιάσει την ταινία του “Petrov’s flu”. Το Ιράν θα εκπροσωπηθεί και πάλι από τον Ασγκάρ Φαρχαντί, με μια ταινία που γυρίστηκε στη χώρα του, “Ένας ήρωας”, έπειτα από ένα διάλειμμα στην Ισπανία (“Everybody Knows”, ελλ. τίτλος “Το ξέρουν όλοι”).
Ο Όλιβερ Στόουν θα είναι παρών με ένα ντοκιμαντέρ που υπόσχεται ανέκδοτα ντοκουμέντα για τη δολοφονία του Τζον Φιτζέραλντ Κένεντι (“JFK revisited: through the looking glass” ), σε μια νέα κατηγορία, “Cannes Premières”, για καταξιωμένους σκηνοθέτες οι οποίοι όμως δεν περιλαμβάνονται στην επίσημη επιλογή. Ένα ειδικό τμήμα έχει δημιουργηθεί για τις ταινίες για το περιβάλλον.
Από τους σταρ, το φεστιβάλ θα έχει τη Λεά Σεϊντού (στο “French Dispatch” του Γουές Άντερσον, στο “France” του Μπρινό Ντιμόν και στο –εκτός συναγωνισμού– “Tromperie” του Αρνό Ντεσπλεσέν), την Τίλντα Σουίντον (“French Dispatch”, “Memoria”) ή τη Λουξεμβουργιανή Βίκυ Κριπς (“Bergman Island”)… Εκτός συναγωνισμού οι φεστιβαλιστές θα δουν την επιστροφή της Κατρίν Ντενέβ στην Κρουαζέτ, 57 χρόνια μετά τον Χρυσό Φοίνικα για τις “Ομπρέλες του Χερβούργου” σε μια ταινία της Εμμανουέλ Μπερσό, (“De son vivant”) πλάι στον Μπενούα Μαζιμέλ.
Το φεστιβάλ προσφέρει επίσης μια καλή θέση στη μουσική: ένα ντοκιμαντέρ για τους Velvet Underground του Τοντ Χέινς (“Dark Waters”), τη βιογραφική ταινία για τη Σελίν Ντιόν της Βαλερί Λεμερσιέ (“Aline”) και μια ταινία της Σαρλότ Γκενζμπούρ για τη μητέρα της Τζέιν Μπίρκιν (“Jane par Charlotte”).
Πηγή ΑΠΕ ΜΠΕ
