Μα τι συμβαίνει; Περί τίνος πρόκειται; Για το θάνατο ενός ανθρώπου; Ενός βασιλιά; Η για το θάνατο ενός άρρωστου από καιρό, γερασμένου, απολιθωμένου συστήματος; Εμείς με αυτή τη δεύτερη εκδοχή αναγνώσαμε το έργο. Ο βασιλιάς είναι το πρόσχημα, η θεατρική μορφή μιας ιδέας. Πάντως σίγουρα δεν πρόκειται για το θάνατο ενός αθώου. Είτε βασιλιάς, είτε σύστημα, κατέστρεψε, έσφαξε, δολοφόνησε, με τον ένα ή με τον άλλο τρόπο, με ή χωρίς προσχήματα. Αυτός ο βασιλιάς αξίζει να πεθάνει.
Κι εμείς γελάμε, γελάμε! Με το βασιλιά – κλόουν!
Οι θεατές και πάλι γελάνε! Γιατί και η απληστία διαθέτει αρκετή γελοιότητα!
Το έργο, αν και γραμμένο το 1962, θίγει πολλά σημερινά ζητήματα: Το οικολογικό, τις οικονομικές “κρίσεις”, τη διαφθορά, τον πόλεμο, τον ατομικισμό, την αδράνεια, την ευθύνη του καθενός μας.
Συμπυκνώνει αιώνες ανελευθερίας στο πρόσωπο ενός γελοίου Βασιλιά.
Και γελάμε, γελάμε πολύ!
Για την παράσταση μίλησε στην Ελίζα Λιμοντζόγλου ο σκηνοθέτης Κώστας Νταλιάνης
