Η ταινία «Πολυξένη: Μια ιστορία από την Πόλη» της Δώρας Μασκλαβάνου επιλέχθηκε από την αρμόδια Επιτροπή για να συμμετάσχει στις διαδικασίες της 91ης διοργάνωσης των Βραβείων Όσκαρ. Η «Πολυξένη» θα είναι η επίσημη υποβολή της Ελλάδας στα Όσκαρ του 2019 για την κατηγορία της ξενόγλωσσης ταινίας.
Πρόκειται για την ιστορία της γυναίκας του τίτλου (Κάτια Γκουλιώνη), μιας πεισματάρας αγωνίστριας που αρνείται να χαμηλώσει το κεφάλι απέναντι σε ένα ανδροκρατούμενο «κατεστημένο» που επιμένει σε ανούσιες παραδόσεις, ανίκανο να κοιτάξει λίγο πιο μπροστά, να αγκαλιάσει την απλή χαρά της ζωής – το μόνο που η γυναίκα αυτή επιθυμεί.
Υιοθετημένη από πλούσιο ζευγάρι της Πόλης (Ακύλλας Καραζήσης, Λυδία Φωτοπούλου), η Πολυξένη μεγαλώνει με ένα μόνο όραμα: την εικόνα του αδελφού της από τον οποίο την απέσπασαν όταν ήταν μικρή. Θα καταφέρει να τον ξαναδεί;
Όμως αυτό δεν είναι το μοναδικό της πρόβλημα. Ο θάνατος του θετού πατέρα της στην αρχή της ταινίας σημαίνει, στην ουσία, την αρχή του τέλους της.
Κατά μία έννοια, η ταινία είναι μια αντίστροφη μέτρηση προς την καταστροφή σε όλα τα επίπεδα και η Μασκλαβάνου τη χειρίζεται με συνέπεια γιατί αγαπά αυτή την αθώα (αν και κάπως προβληματική) γυναίκα.
Σε ό,τι φορά τα βραβεία Όσκαρ, η διαδικασία προβλέπει κατ’ αρχάς την υποβολή των ταινιών από τις χώρες και στην συνέχεια μια αρχική επιλογή των ταινιών που πληρούν τις προϋποθέσεις
Λίγους μήνες αργότερα, κατά πάσα πιθανότητα τον Ιανουάριο του 2019 θα καταρτιστεί η λίστα των εννιά φιναλίστ από τις οποίες στα τέλη του ίδιου μήνα θα εμφανιστεί η τελική πεντάδα που θα διαγωνιστεί για το πολυπόθητο βραβείο.
Η τελευταία ελληνική ταινία που βρέθηκε στην πεντάδα των υποψήφιων ταινιών για το Όσκαρ Καλύτερης Ξενόγλωσσης Ταινίας ήταν ο «Κυνόδοντας» του Γιώργου Λάνθιμου το 2010. Παλαιότερες ταινίες που έχουν τελικά διεκδικήσει το βραβείο στην ίδια κατηγορία είναι οι «Ηλέκτρα» και «Ιφιγένεια» του Μιχάλη Κακογιάννη και «Κόκκινα φανάρια» και «Το χώμα βάφτηκε κόκκινο» του Βασίλη Γεωργιάδη.
Η Επιτροπή επέλεξε κατά πλειοψηφία την ταινία «Πολυξένη» της Δώρας Μασκλαβάνου, λόγω του τρόπου με τον οποίο το θέμα προσεγγίζεται σεναριακά καθώς και της μορφής που λαμβάνει η ανέλιξη των χαρακτήρων καθ’ όλη τη διάρκεια της ταινίας. Μειοψήφησε η ταινία «1968» του σκηνοθέτη Τάσου Μπουλμέτη.
