ΤΕΜΠΗ 2023 – SOS ΤΡΟΧΑΙΑ: “Παλεύοντας με το κράτος”

Δύο σύλλογοι που δεν έπρεπε να υπάρχουν – “ΤΕΜΠΗ 2023″και SOS Τροχαία Εγκλήματα”. Γιατί σε μια σύγχρονη, ευρωπαϊκή χώρα, τα παιδιά και οι ενήλικες δεν θα έπρεπε να σκοτώνονται στον δρόμο για το σχολείο ή τη δουλειά ούτε να πεθαίνουν επειδή ταξίδεψαν με το τραίνο.

Οι ιστορίες από τα Τέμπη και τα τροχαία έχουν πολλά κοινά. Η αγωνία για μια δίκαιη δίκη. Η μοναξιά της απώλειας. Η ζωή που σταμάτησε σε εκείνο το τηλεφώνημα. Η ψυχή των γονέων που έμεινε δίπλα στα παιδιά τους που θα ζουν για πάντα στην ίδια ηλικία.

Οι οικογένειες νιώθουν συχνά αδύναμες απέναντι στην αδιαφορία του ελληνικού κράτους και έτσι γεννήθηκε η ανάγκη οι σύλλογοι να συστρατευτούν με δύο αδιαπραγμάτευτα αιτήματα:

Ασφαλείς μετακινήσεις και Δικαιοσύνη. 

Και για να τα πετύχουν, ζητούν τώρα και τη στήριξη της κοινωνίας. 

“ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΜΑΣ ΤΑ ΧΑΣΑΜΕ. ΤΩΡΑ ΖΗΤΑΜΕ ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ”

Το ασπρόμαυρο καρό παλτό έμεινε κρεμασμένο στην ίδια θέση για έξι μήνες. Το κρεβάτι στρωμένο, τα χαρτιά στο γραφείο, η τσάντα του πανεπιστημίου στην καρέκλα, όλα ακίνητα. Η οικογένεια δεν άντεχε να μπει στο σπίτι που ζούσε το 22χρονο αγόρι μέχρι και το βράδυ της σύγκρουσης των τρένων στα Τέμπη.

Ο Γιώργος Παπάζογλου σπούδαζε Φυσική και λάτρευε τη μουσική και τον κινηματογράφο. Είχε κατέβει στην Αθήνα με την κοπέλα του για να γιορτάσουν τις Απόκριες και στις 28 Φεβρουαρίου επέστρεφε με το τελευταίο τρένο, χαρούμενος για το δεκάρι που μόλις είχε πάρει στην Κβαντομηχανική.

“Ο Γιώργος καθόταν στο τρίτο βαγόνι αλλά δυστυχώς, 5 λεπτά πριν τη σύγκρουση πήγε στο κυλικείο να αγοράσει νερό. Αυτό ήταν μοιραίο δεδομένου ότι σχεδόν όλοι οι επιβάτες στο τρίτο βαγόνι επέζησαν” λέει η μητέρα του, Δέσποινα Γκανίδου.

Ήταν εκείνη που έλαβε εκείνο το τηλεφώνημα που ο κάθε γονιός τρέμει και απεύχεται.

“Είχα ξαπλώσει αλλά δεν με έπαιρνε ο ύπνος. Στο άκουσμα των νέων έβγαλα μια τεράστια κραυγή. Αρχίσαμε να παίρνουμε τηλέφωνο τον Γιώργο, την αστυνομία, την πυροσβεστική, δεν απαντούσε κανείς. Μπήκαμε στο αυτοκίνητο και φύγαμε για Λάρισα. Στις 2 το ξημέρωμα ήμασταν στο σημείο της σύγκρουσης που ακόμα έκαιγε η φωτιά. Πήγαμε στο νοσοκομείο της Λάρισας και στις 6 το πρωί στο νεκροτομείο. Δώσαμε DNA, πήγαμε σε ένα ξενοδοχείο και περιμέναμε. Το τηλεφώνημα της ταυτοποίησης ήρθε δύο μέρες αργότερα”, θυμάται η κ.Γκανίδου.

Σε ένα άλλο σπίτι στη Θεσσαλονίκη, εκείνο το βράδυ η Μαρία Καρυστιανού περίμενε την κόρη της να επιστρέψει με το Intercity 62.

“Είχε αργήσει και το τηλέφωνό της ήταν κλειστό αλλά έμενε συχνά από μπαταρία και δεν πήγε ο νους μου στο κακό. Χάζευα στο Facebook όταν πέρασε από μπροστά μου ένα άρθρο για τα Τέμπη. Νόμιζα ότι ήταν ένα άρθρο μνήμης για το δυστύχημα του 2003 με το σχολικό λεωφορείο. Άνοιξα να το διαβάσω και συνειδητοποίησα ότι ήταν έκτακτη επικαιρότητα. Ήταν για το τραίνο που ταξίδευε η κόρη μου” λέει η μητέρα της 19χρονης Μάρθης Ψαροπούλου, που χάθηκε μαζί με άλλους 56 κυρίως νέους ανθρώπους στη σύγκρουση των τρένων.

Η Μάρθη Ψαροπούλου σπούδαζε Ειδική Αγωγή και λόγω του ότι ως παιδί είχε ταλαιπωρηθεί με δυσλεξία, το όνειρό της ήταν να φτιάξει ένα νηπιαγωγείο για παιδιά με μαθησιακές δυσκολίες.

Η μητέρα της Μάρθης, η μητέρα του Γιώργου, οι γονείς και οι συγγενείς των θυμάτων του εγκλήματος στον ελληνικό σιδηρόδρομο, ίδρυσαν τον Ιούνιο τον σύλλογο “ΤΕΜΠΗ 2023”.

“Ήταν μεγάλη ανάγκη να αλληλοστηριχθούμε”, λέει η πρόεδρος του συλλόγου, κ.Καρυστιανού.

Στον σύλλογο συμμετέχουν και οι πολυτραυματίες επιζώντες οι οποίοι βιώνουν τη δική τους οδύσσεια – όχι μόνο με τη ζωή τους να έχει αλλάξει ριζικά αλλά και να καλούνται να πληρώσουν οι ίδιοι χιλιάδες για τις θεραπείες αποκατάστασης, περιμένοντας να τους επιστραφούν τα χρήματα από το κράτος μετά από μήνες.

“Όπως βλέπετε, δεν εξυπακούεται τίποτα και καλούμαστε να διεκδικήσουμε τα πάντα εκ του μηδενός. Η μεγαλύτερή μας δυσκολία είναι ότι απέναντί μας έχουμε το κράτος.”

Η κ.Καρυστιανού θα επαναλάβει αρκετές φορές στη συνομιλία μας αυτή την τελευταία φράση.

ΠΗΓΗ: news247.gr/magazine/reportage/tempi-2023-sos-troxaia-palevontas-me-to-kratos-apenanti/