Η 8η του Μάρτη καθιερώθηκε ως Παγκόσμια Ημέρα της Γυναίκας στη μνήμη των εργατριών στα κλωστοϋφαντουργεία και ραφτάδικα της Νέας Υόρκης, που ξεσηκώθηκαν στις 8 του Μάρτη του 1857 για να διεκδικήσουν «δεκάωρη δουλεία, φωτεινές και υγιεινές αίθουσες εργασίας, ισομισθία με τους κλωστοϋφαντουργούς και των ράφτες». Εκείνη την εποχή οι γυναίκες εργάζονταν 16 ώρες την μέρα και με μισθούς πολύ χαμηλότερους από αυτούς των κλωστοϋφαντουργών. Οι διαδηλώσεις και οι απεργίες αυτές πνίγηκαν στο αίμα από τις αστυνομικές δυνάμεις.
Το 1910 η Κλάρα Τσέτκιν, διεθνής προσωπικότητα του Κομμουνιστικού Κινήματος, προτείνει στη Β΄ Διεθνή Συνδιάσκεψη Σοσιαλιστριών Γυναικών την 8η του Μάρτη ως Διεθνή μέρα γυναίκας για να αποδοθεί έτσι φόρος τιμής στις πρωτοπόρες εκείνες γυναίκες.
Έτσι αυτή η μέρα παραμένει για το παγκόσμιο εργατικό κίνημα μέρα έπαλξης αγώνα για την ισοτιμία των γυναικών και όχι μια μέρα γιορτής και διασκέδασης των γυναικών.
Το Διεθνές Γυναικείο Κίνημα μαζί με το Εργατικό Κίνημα, έδωσαν σκληρούς αγώνες για τη γυναικεία χειραφέτηση και έχουν να επιδείξουν σημαντικές κατακτήσεις ειδικά τον τελευταίο αιώνα.
Ο δρόμος όμως δεν τελειώνει εδώ. Η ισοτιμία της γυναίκας με τον άνδρα παραμένει ακόμα σε χάσμα. Από άκρη σε άκρη στον κόσμο, η γυναίκα εν έτη 2023 βρίσκεται σε μειονεκτική θέση , αλλού περισσότερο αλλού λιγότερο. Το αφιέρωμα μας αυτό παρουσιάζει την ιστορία του γυναικείου κινήματος , την κατάσταση στην Ελλάδα και στον κόσμο, επιμέλεια παρουσίαση Ελίζα Λιμοντζόγλου
