Είναι ένας θρύλος από αυτούς που δύσκολα θα βρεθεί καποιος άλλος να τον ξεπεράσει.Ακόμα και όσοι δεν έχουν δει ποτέ στη ζωή τους ποδόσφαιρο ξέρουν λεπτομέρειες γι αυτόν Τον λάτρεψαν σα θεό όπου κι αν έπαιξε, έζησε μια πολυσυζητημένη και σκανδαλώδη προσωπική ζωή, έκατσε δίπλα σε παγκόσμιους ηγέτες, ενώ ουδέποτε πέρασαν απαρατήρητα τα όσα είχε να πει. Ο Ντιέγκο Αρμάντο Μαραντόνα μπορεί να μην είναι πλέον μαζί μας, ωστόσο ο κινηματογράφος πρόλαβε να καταγράψει στη μεγάλη οθόνη τη θυελλώδη περσόνα του, παρότι ο ίδιος ελάχιστες φορές θέλησε να ανοιχτεί μπροστά στην (κινηματογραφική) κάμερα. Αυτές λοιπόν είναι οι δύο ταινίες στις οποίες απαθανατίζεται με τον ουσιαστικότερο και αποκαλυπτικότερο τρόπο η ζωή του.
«Maradona by Kusturica» (2008)
Δύο φορές βραβευμένος με Χρυσό Φοίνικα σκηνοθέτης και φανατικός θαυμαστής του ποδοσφαιριστή Εμίρ Κουστουρίτσα («Ο Πατέρας Λείπει σε Ταξίδι για Δουλειές», «Underground»), αντάλλαξε κεφαλιές με τον Μαραντόνα προτού καθίσουν τετ-α-τετ για να μιλήσουν με ανοιχτά χαρτιά για όλα. Η ταινία έχει χαρακτήρα οδοιπορικού, μιας και ο σκηνοθέτης ταξιδεύει για να βρεθεί με τον παίκτη στην Αργεντινή και όπου αλλού χρειαστεί να τον ακολουθήσει με την κάμερα, σε μια σειρά σπάνιων αφιλτράριστων συνεντεύξεων μαζί του. Παράλληλα, δίνεται έμφαση στη θρησκευτική λατρεία των οπαδών απέναντι στο πρόσωπο του Μαραντόνα, με τον εκπρόσωπο της «εκκλησίας» προς τιμήν του Λούκας Φούικα να μιλάει επίσης στον Κουστουρίτσα.
«Ντιέγκο Μαραντόνα» (2019)
Χρειάστηκε σχεδόν μία δεκαετία για να δούμε το επόμενο αξιόλογο ντοκιμαντέρ για τον Μαραντόνα, το οποίο μάλιστα υπογράφει ο οσκαρικός Ασίφ Καπάντια («Amy: Το Κορίτσι Πίσω Από το Όνομα»).«Επικεντρωμένος στην ιταλική περίοδο (1884-91) του τόσο αμφιλεγόμενου σταρ, όταν κατέκτησε δύο πρωταθλήματα, ένα κύπελλο κι ένα κύπελλο UEFA με τη Νάπολι, αλλά και το Παγκόσμιο Πρωτάθλημα με την εθνική Αργεντινής, ο Καπάντια εκμεταλλεύεται αφηγηματικά ένα πλούσιο, αποκαλυπτικό αρχειακό υλικό και μια μυθιστορηματική βιογραφία. Δουλεύει αντιστικτικά εικόνα και ήχο, δίνει ρυθμό στις –συνήθως αντι-κινηματογραφικές– συνεντεύξεις, αποφεύγοντας τα talking heads, μοντάρει ευρηματικά τη ζωή του Ντιέγκο (εκτός τερέν) με εκείνη του Μαραντόνα (η δημόσια εικόνα του) και ρίχνει φως στην πολυδιάστατη διαδικασία με την οποία θεοποιήθηκε και αποκαθηλώθηκε ένα αθλητικό αλλά και πολιτισμικό φαινόμενο».
πηγη:https://www.athinorama.gr/cinema/